Laatst zag ik een hond die met alle geweld een plastic flesje wilde meesjouwen. Dat ging niet vanzelf. Het flesje gleed steeds tussen zijn tanden vandaan. Hij nam er de tijd voor en het geheel zag er erg knullig uit. Ik keek ernaar en grinnikte. De hond kon dat uiteraard niet schelen. Want honden zijn alleen bezig met het hier en nu.
Zo ook de hond met drie poten. De hond met drie poten doet een dappere poging tot rennen. De hond met drie poten heeft geen trauma over zijn verloren ledemaat. Hij denkt niet na over wat hij niet meer kan en over hoe gek hij er uitziet. Hij sluit zich bij de andere honden aan zo goed hij kan en is daar blij mee.
Als ik opeens een arm zou missen zou dat anders zijn. De eerste tijd zou ik niet in een restaurant durven eten met mijn eenarmige tafelmanieren. Ik zou de meewarige blikken van de mensen niet kunnen verdragen. Ik zou het moeilijk vinden om met mijn incomplete lijf een interessante onbekende aan te spreken. Hoewel ik na verloop van tijd gewend zou raken aan mijn onvolledige lichaam zou ik me steeds bewust zijn van de dingen die ik niet meer kan.
Zelfs met allebei mijn armen voel ik me soms genegeerd, bekeken, beschaamd of onzeker. Dat maakt me wel eens jaloers op honden, die meesters van het hier en nu. Ik wou dat ik vrolijk door kon huppelen nadat iemand me afgewezen had. En dat ik geen last had van gêne als ik doorweekt over de weg liep nadat ik in de sloot gevallen of gesprongen was.
Leven in de mensenwereld is een stuk ingewikkelder, of je nou een arm mist of anderszins imperfect bent. Laten we ons wat vaker wanen in het rijk der dieren zonder ons gek te laten maken door de gedachten in ons hoofd. Het zou ons een stuk aaibaarder maken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten