De schrik slaat me vaak om het hart bij het aanschouwen van verloren idealen. Vooral als het om de liefde gaat. Afgelopen maandag greep de angst me weer eens bij de keel in de stadsschouwburg. Ik zag het toneelstuk de Russen, uitgevoerd door Toneelgroep Amsterdam. In dit stuk zijn twee meesterwerken van Tsjechov vakkundig samengesmolten tot een aangrijpend drama van vierenhalf uur.
De twee verhaallijnen kennen beide een dertiger als hoofdpersoon. Platonov die niet geworden is wat hij hoopte. Ivanov die zijn idealen kwijt is. Dertigers die vastgeroest zitten. En die bovenal hun partners niet meer liefhebben waardoor ze continue op zoek zijn naar verstrooiing in drank en ontrouw. Hoewel ze vijf of tien jaar geleden dolverliefd waren, kunnen ze hun echtgenote op dit moment niet langer verdragen.
De aanblik van dit schouwspel blies de herinnering tot leven aan een ingezonden brief die ik een aantal maanden geleden in de Volkskrant las. Een jonge vrouw was per ongeluk getuige geworden van haar moeders overspel. Ze vroeg de lezers of ze haar vader hiervan op de hoogte zou stellen.
De reacties waren fel en vooral erg verdeeld. De jonge briefschrijvers vonden dat de dochter de morele plicht had haar vader in te lichten, zodat deze zelf kon kiezen of hij het huwelijk op wilde breken en een nieuw leven beginnen. De oudere schrijvers vonden dat ze nog te weinig verstand van de liefde had om de situatie te kunnen relativeren. Hun treurige boodschap was: elke relatie wordt uiteindelijk een sleur. En jaren van sleur resulteren onvermijdelijk in bedrog, ontrouw en onoprechtheid. Ze adviseerden, nee, geboden haar daarom om vooral haar mond te houden.
Die brieven zouden zo geschreven kunnen zijn door Platonov en Ivanov. Ze roepen hetzelfde wrange gevoel bij me op. Een slippertje komt in de beste relaties voor. Maar dat is geen reden om niet hopeloos romantisch te zijn. Als je verstand van de liefde hebt dan zal hij ongrijpbaar voor je blijven. Laat ons liever naïeve Romeo's en Julia's zijn dan die verbitterde Ivanovs en Platonovs.
Mooie blog. Ik blijf graag romantisch, maar dat noem ik niet naief!! Alhoewel ik in een soortgelijke situatie als de briefschrijfster heb gezeten(!) geloof ik graag in de liefde; die geen sleur wordt en waar geen slippertjes in voorkomen.
BeantwoordenVerwijderenDank voor het compliment. En mooi om te lezen dat je ondanks die ervaring toch idealistisch bent gebleven!
VerwijderenMooi stuk Iris ;-)! Op basis van wat ik gezien heb in De Russen! begrijp ik wel dat die vrouwen nooit gelukkig worden. Wat is het toch wat die vrouwen zien in zulke losers? De een bekt ze af alsof ze niks waard zijn en de ander zit alleen maar te klagen, en het vrouwtje maar denken dat zij hem hiermee wel kan helpen en een betere man van hem kan maken.
VerwijderenRomantisch als ik ben, wil ik toch blijven geloven in een partner die gaat voor het vrolijk samenzijn, het delen van mooie dingen met haar partner, die zij leuk vindt, gewoon zoals hij is!
Dank! Hoe meer romantici hier, hoe beter :-)
BeantwoordenVerwijderen