Mij bekruipt soms een dubbel gevoel als ik mensen hoor vertellen over hun passie. Of eigenlijk misschien driedubbel. Eerst is er bewondering. Bewondering voor de zelfverzekerdheid waarmee de details over de Passie uit de doeken gedaan worden. Bijvoorbeeld over een onderzoek naar de rol van het vrouwenkoor in een Griekse tragedie uit de vijfde eeuw voor Christus. Of de oprechte belangstelling voor de zoektocht naar de juiste kleurstelling voor de verpakking van shampoo voor gekleurd haar. Vervolgens treedt er soms een soort afgunst. Afgunst om het feit dat iedereen zijn Passie lijkt te hebben gevonden en gevolgd, behalve ik. Meteen daarna compenseert het brein voor die deprimerende gedachte door zich af te vragen of 'het' überhaupt wel bestaat, of er wel zoiets als passie is.
Ik heb nogal een speurtocht achter de rug. Een speurtocht die eigenlijk nog steeds aan de gang is. Een leuke, interessante speurtocht, dat wel. Alsof het telkens weer Pasen is zoek ik mij in iedere nieuwe kantoorbaan blauw naar mijn passie, maar die blijkt zich verdraaid goed verstopt te hebben. In de jungle die de kantoortuin wordt genoemd heb ik hem, of haar, in ieder geval nog niet kunnen vinden.
Mijn eerste baan bijvoorbeeld, dat was bepaald geen feest. Lange dagen achter een bureau ziekterisico's berekenen met behulp van een zestiendelige Excelsheet. Uren tellen tot aan de lunch. Lunch nuttigen. Uren tellen totdat het vijf uur was. Collega’s die wél helemaal opgingen in deze taak. Passie in hun ogen. Vergaderingen met eindeloze gesprekken over de publicatie van deze analyses. Je zult begrijpen dat de fietstocht naar huis het hoogtepunt van mijn werkdag was. Met als goede tweede de lunchpauze.
In die dagen sprak ik daarover met een vriend die toen al een gedreven accountant was. Ik vertelde hem dat ik mijn werkdagen uitzong, dat het salaris goed was en en ik mijn kick haalde uit de dingen die ik in het weekend deed. Bovendien werkte ik op de universiteit en had daardoor veel vakantie. Kortom, ik had het prima voor mekaar. Vriend consultant gaf mij echter de raad om toch maar eens serieus na te gaan denken over mijn leven. Als hoogopgeleide jongedame moest ik toch echt meer uit mijn loopbaan kunnen halen dan alleen een goed salaris en veel vakantiedagen. Passie, gedrevenheid en zelfontplooiing waren hierbij de toverwoorden.
Passie. Langzaamaan is me de vraag gaan bekruipen of we er met zijn allen geen illusie van gemaakt hebben. Waarbij we passie zien als een vaststaand object dat ons eeuwig gelukkig maakt als we hem eenmaal te pakken hebben. Maar veranderen onze interesses en voorkeuren niet met elke levensfase die we doormaken? Passie is in eerste instantie een weg, en geen doel op zich. Passie is niet de ultieme illusie die je gelukkig gaat maken, maar een weg die motiveert en inspireert en ervoor zorgt dat je in actie komt en geniet van de momenten die je tijdens die speurtocht beleeft. Zelfs in de kantoortuin.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten